samotność w wieku 30 lat

Co zrobić w sytuacji, kiedy samotność w starszym wieku staje się faktem? Jak sprawić, by chociaż w pewnym stopniu zmniejszyć poczucie osamotnienia? Czy można wyjść z samotności dopiero w jesieni życia? Samotność w jesieni życia. Taka wizja dla wielu osób jest przerażająca. Spotkania towarzyskie i wyjścia z domu 1 na 20 badanych w wieku powyżej 80 roku życia nigdy nie wychodzi z domu.Mniej niż 25% badanych wskazała kontakt z innymi osobami (spotkania towarzyskie czy z bliską osobą) jako jeden z najczęstszych powodów wyjścia z domu. 25% respondentów wychodzi na spotkania towarzyskie bardzo sporadycznie – raz na pół roku lub rzadziej, zaś 3 na 10 – To co jest najbardziej zaskakujące, to że samotność dotyczy przede wszystkim młodych mężczyzn w wieku 18-24 i 25-34. Samotność w Polsce ma twarz młodego mężczyzny – podsumował. Zauważył, że często się mówi o samotności wśród kobiet, nastolatek czy osób starszych, ale prawie nie mówi się o samotności wśród Ograniczenia odczuwało 32,6% osób w wieku 70-79 lat i 54,4% w wieku ponad 80 lat. Poważne ograniczenia w obu kategoriach wiekowych zgłaszało kolejno 6% oraz 14,6% badanych. Pomoc otrzymywało ponad 50% osób starszych w wieku 70-79 lat oraz 62% badanych w wieku ponad 80 lat. Rola rodziny w budowaniu wsparcia, a także udzielenia pomocy – To co jest najbardziej zaskakujące, to że samotność dotyczy przede wszystkim młodych mężczyzn w wieku 18-24 i 25-34. Samotność w Polsce ma twarz młodego mężczyzny – podsumował. Je Cherche Un Site De Rencontre 100 Gratuit. Również ten temat dotyczy mojej osoby, i również obserwuje, wiele czytam, i poniekąd rozumiem doskonale, i nie raz natykam się na posty kobiet które są 30+ i nie mogą odnaleźć wartościowego partnera, na dobre i złe, kogos kto wesprze swoim męskim ramieniem gdy trzeba, się, a prawie wszystkie Twoje znajome/znajomi mają partnerów, dzieci, a Ty całkiem samotna, jest to bardzo ciężkie dla kobiety, chodż nie każda chce się przyznać, i nadal błąka się jak ta zagubiona samotna dusza... Tam wiem każdy a Nas czuł się rozczarownay, jakąś poznaną osobą, zraniony nie raz był, zarówno mężczyzna jak i myślimy sobie no ok poznam kogoś, ale jak znow ktoś mnie zrani, oszuka, i znów będę cierpieć, więc chyba bezpieczniej, wygodniej będzie jak zostanę sam, sama... Nie chce się już, człowiek boi się...nie chce być znów zawiedziony. Wiem że kobieta samotna, szczególnie po 30 stce nie ma łatwo, we dwoje łatwiej(nie mam na myśli toksycznego związku) Jednak wiem też że są kobiety powmimo bycia w związku nieudanym, nadal w nim trwają, bo boją się samotności, BOJĄ SIĘ BYĆ SAME, więc wolą niezbyt udany związek(tolerują zdrady, agresywność, brak szacunku ze strony partnera)zamiast być całkiem SAMOTNĄ...zdaną całkowicie tylko na siebie. Kobiety 30+ Piszą... Kobieta po 35 roku zycia, samodzielna, troche uparta, nie brzydka, ze sprecyzowanymi wymaganiami (oczywiscie niezbyt wygorowanymi)ale niestety...samotna...bo kogo moze spotkac na swej drodze? Samotnego z pozoru faceta, ukrywajcego obraczke?ktory szuka odskoczni od codziennosci...?? Samotnego dziwaka, ktory jesli juz odwazy sie na znajomosc ,to zaglaszcze na smierc albo ograniczy swobode do granic mozliwosci...??? Samotnego narcyza ktory umie kochac tylko siebie...?? Pana z przeszłościa ktory wybiegnie z domu gdy bylej zonie spali sie zarowka...?? A moze samotny psychopata szukajacy idealu albo traktujacy kazda kobieta jak zagrozenie,bo zadna nie jest jego mamusia... No wiec jakie z tego wnioski?? Po pierwsze, jesli jestem samotna kobieta po 30tce to musze nalezec do jednej z tych grup, ale nawet nie chce myslec do ktorej… Po drugie wszyscy normalni sa juz zajeci, wiec chyba pozostaje mi tylko zrewidowac swoje oczekiwania... albo pozostac samotna for ever... SAMOTNA... Obserwuje, próbuje, spotykam się, ale niestety nic nie znajduje... Nie mogę znależć naprawdę wartościowego, nie powierzchownego-pustaka, Mężczyznę z duszą, mądrego życiowo/życiowego. Jak poznaje kogoś to jest to albo typ: -egoista, -zbyt powierzchowny-pustak, często traktujący ludzi przedmiotowo, ubogi duchowo człowiek, -cwaniak/kombinator...od kobiety to by chciał wymagać, a sam zbytnio nie ma nic do zaoferowania kobiecie, -typ który zrobił sobie klatę na siłowni i mysli że teraz jest wielki figo fago...niewiadomo za kogo się uważa, -typ faceta który bardzo czesto krytykuje obgaduje ludzi, toksyk..., -mało męski-mało inicjatywy, nie stanowczy, zbyt uległy..., -skromnie fałszywy, -zbyt materialistyczny, -niska kultura osobista, -wykształcony, ale tylko wykształcony... Ostatnio poznałam nawet pewnego pana, chociaż juz jestem zmęczona szukaniem. Niestety ten pan bardzo obawia się tego że kobieta poleci na jego kasę... Ja rozumiem obawy Panów naprawdę bogatych z wlasnym domem/domami itd, ale mężczyzna który tak naprawdę niewiele ma, i tak się boi? Czego?przeciez on zbytnio nic nie ma... I tak wkólko przewijaja się te przypadki... " Czasem czuje się, jakbym przespała życie, jakby cos mnie ominęło. Jak byłam duuzo młodsza, myślałam, ze w tym wieku będę mieć dwoje dzieci, Meza, psa tu kicha, nic z tego nie wyszlo.(pies jest).Albo mam takiego pecha, albo we mnie jest cos nie tak, ze tak wyszło. Ostatnim razem nastąpił przełom i spodobalismy się sobie nawzajem,ale, po paru latach i tak się posypalo. to tyle. Niczego nie tylko odwagę, tak jak Miss i inne babeczki przyznać, że życie nie jest bajką z wiele lat słuchałąm uwag koleżanek - bo ty księcia na koniu chcesz, bo Ty czekasz nic nie robisz, a jak zaczełam robić - to gdzie ty chłopów wszystkie były w "szczęśliwych " totalną deprechę, bo nie dość , że mi faceci dowalali komplementy i ignorowal to jeszcze swoje dokładały koleżaneczki. I pewnego piękneg, to dnia pozwoliłam obserwować rozwój mego związku, który zaangażowała,druga znalazła się na rynku naocznie przekonały się jak to fajnie jest mieć 35+ i być sama. Wiesz Kaja, że bawisz się na tym forum w moje koleżaneczki?Wraz z całą gromadą szczęśliwie związanych przed wiekami, które nie mają pojęcia jak to jest mieć 40 i być jeśli zmiany musiałyby zajść przede wszystkim W MENTALNOŚCI MĘŻCZYZN I ICH OCZEKIWANIACH WOBEC KOBIET?????? Nie pisz truizmów i bzdur, o tym , że to moja wina, że faceci za nic mają jakieś jak koleżanki napisały w pewnym wieku ich poczucie estetyzmu nie pozwala im być z przeciętną równolatką... Piszę , by pocieszyć te wszystkie kobiety takie jak ja , które znalazły się w czarnej dooopie niemożności - bo co kolwiek robią jest żle i niedobrze. ...czyli jednak szanse byłyby żadne, chociażby nie wiem co bym zrobiła, czy czegobym nie zrobiła? Co wiec robić dalej? Moja znaczna cześć kolezanek z rożnych etapów życia juz nie SA to małżeństwa z wpadek,czy tez z tzw braku laku. Zostało jeszcze parę wolnych, ani one brzydkie, ani jakieś ofiary losu, czy zrzedy, czy szare myszy, a sa same. Te mężatki nie szukały jakoś specjalnie swoich ich w tak prozaicznych i banalnych sytuacjach, ze nie do uwierzenia. Co do ich wyglądu, jeśli juz o tym wczesniej była mowa,to niezbyt urodziwe inne bardziej, ale widać spodobały się wierzyć w to, ze po prostu mam pecha i jestem sama nie z jakiejś konkretnej przyczyny,ale po prostu 'bo tak'. To tak jak jedni rodzą się w królewskiej rodzinie,a inni gdzieś w malej wiosce w wyszło. A teraz pytanie za 100punktow,czy wobec tego jest sens cos jeszcze robić? "Potraficie czuć się szczęśliwymi kobietami? Pogodziłyście się ze stanem permanentnej samotności czy może macie nadzieję, że spotkacie mężczyznę, z którym będziecie dzielić życie? Ja przyznaję, że straciłam całkowicie nadzieję i radość życia. Mężczyzna nie powinien być istotą życia kobiety, ale prawda jest taka, że jesteśmy istotami stadnymi i wieloletnia samotność potrafi zabić w człowieku wszelkie pozytywne odczucia. Nie potrafię już czerpać radości z moich zainteresowań, podróży czy codziennego życia, skoro nie ma przy moim boku mężczyzny, któremu mogłabym opowiedzieć o tych sprawach" I PYTANIE do Was...Co Waszym zdaniem sprawia że kobieta jest samotna, nie może znaleźć odpowiedniego partnera do życia, wartościowego mężczyznę życiowego? Przecież są kobiety/ludzie nieidealni, nawet bardzo brzydcy i znajdują partenrów, zakładają rodzinę, mają dzieci, więc kwestia wyglądu odpada, poza tym jak wiadomo ludzie mają rózne gusta, jednemu podoba się kobieta chuda, innemu szczupła, innemu krągła, trzeciemu gruba, jednemu podoba się blonynki, drugiemu szatynki, a inny woli rude itd... Więc o co chodzi tak naprawdę z tą samotnością ludzi dojrzałych? I jak pomóc takiej całkiem samotnej duszy? Ostatnio zmieniony 2019-10-14, 07:56 przez Ona Samotna Dusza, łącznie zmieniany 16 razy. Tak wiele osób cierpi w wyniku samotności. Często są to także osoby starsze, które w obliczu pandemii i izolacji straciły sporo życia towarzyskiego. Jak poradzić sobie z tym problemem? Poczucie samotności wpływa na wielu z nas. Opublikowany został w tym temacie raport, który dosyć obrazowo określa skalę problemu. Istnieje jednak wiele praktycznych sposobów na nawiązanie kontaktu z innymi ludźmi. Według nowego raportu około miliona starszych osób czuje się samotnych przez większość czasu. Raport zatytułowany „ Zwalczanie samotności: przewodnik dla władz lokalnych” został opublikowany przy współpracy kilku brytyjskich stowarzyszeń, w tym Age UK. Okazało się, że ponad połowa populacji w wieku 75 lat i więcej żyje samotnie, a ograniczona mobilność i niewielki kontakt z przyjaciółmi i rodziną były silnymi czynnikami przyczyniającymi się do ich izolacji. Z medycznego punktu widzenia samotność wiąże się z wyższym ciśnieniem krwi i depresją oraz ze zwiększonym ryzykiem demencji i choroby Alzheimera. Choroba serca lub inny problem zdrowotny może czasami przyczyniać się do samotności, na przykład jeśli musiałeś zrezygnować z pracy lub innych czynności, które lubisz. Oto 10 pomysłów na rzeczy, które możesz zrobić, aby samotność była mniej dotkliwa. Czytaj też:Negatywne myślenie może zwiększać ryzyko demencji Pokonanie samotności w 10 krokach 1. Poszukaj nowego hobbyEmerytura to świetny czas, aby wrócić do swojego starego hobby, a nawet znaleźć nowe. Tak zwane uniwersytety trzeciego wieku oraz kluby seniora prowadzą zajęcia dla emerytów dotyczące wielu dziedzin, takich jak degustacja wina, botanika, scrabble, historia, ogrodnictwo czy kulinaria. Mogą być one prowadzone w czyimś domu, lokalnej bibliotece lub domu Zostań wolontariuszemJeśli wspierasz organizację charytatywną, dlaczego by nie zgłosić się do pomocy? Może to być świetna okazja, aby wyjść z domu, poznać nowych ludzi i poczuć się przydatnym. Organizacje charytatywne odgrywają ważną rolę w zbieraniu funduszy na dobre cele i często potrzebują dodatkowej pary Czytaj książki... z innymi ludźmiJeśli lubisz czytać dobre książki, możesz być częścią klubu czytelniczego. Dyskusje na temat książek z osobami o podobnych poglądach mogą być ciekawe i stymulujące umysł. Możesz założyć własną grupę i spotykać się co miesiąc, organizując spotkania na zmianę w domach uczestników i zapewniając przekąski. Możesz zapytać w lokalnej bibliotece, czy pracownicy wiedzą o już istniejących klubach książki. Jeśli chcesz po prostu czytać w pobliżu ludzi, większość bibliotek zapewnia dostęp i udogodnienia dla osób starszych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Zazwyczaj jest dostępny wybór książek audio i książek drukowanych, wiele bibliotek organizuje także spotkania i wydarzenia Zajmij się ogrodnictwemJeśli opieka nad ogrodem stała się zbyt męcząca, nie oznacza to, że musisz całkowicie z niej zrezygnować. Rozejrzyj się za programem wsparcia – z pewnością nie brakuje ochotników, którzy pomogą ci w ogrodzie. To świetny sposób na zaczerpnięcie świeżego powietrza i delikatne ćwiczenia oraz uprawianie własnych kwiatów lub warzyw. Jeśli nie masz własnego ogrodu, pomyśl o uprawie ciekawych roślin Graj w planszówkiGry planszowe mogą być świetnym sposobem na interakcję z innymi ludźmi i dobrą zabawę. Wiele klasycznych gier planszowych, które sprawiały ci radość w młodości, jest nadal popularnych – w tym bierki, tryktrak lub puzzle i inne dobre układanki. Możesz cieszyć się dobrą grą planszową w każdym wieku. Niektóre są wyposażone w większe elementy, na wypadek, gdybyś nie był tak zwinny lub nie widzisz tak dobrze, jak Idź do kinaUrok odwiedzania kina i oglądania wspaniałego filmu nigdy nie znika. Wiele dużych kin oferuje specjalne seanse dla osób starszych w obniżonych cenach, a także zapewnia bezpłatne gorące napoje i ciastka, dzięki czemu można porozmawiać i sprawić, by wydarzenie miało bardziej towarzyski charakter. Pokazy odbywają się zwykle w ciągu dnia i prezentuje się na nich klasykę filmową oraz współczesne filmy dostosowane do odbiorców. Zwykle są też udogodnienia dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a niektóre kina zapewniają opisy dźwiękowe, napisy lub aparaty Bądź w kontakcie online z innymiJeśli twoi przyjaciele lub rodzina mieszkają daleko, lub nie możesz wyjść z nimi na spotkanie, programy do wideokonferencji mogą pomóc ci pozostać w kontakcie z bliskimi. Pozwalają na rozmowę wideo z kimkolwiek za darmo, gdziekolwiek ta osoba jest (pod warunkiem, że oboje macie dostęp do internetu), abyś mógł widzieć go podczas rozmowy. Niezależnie od tego, czy chcesz pozostać w kontakcie ze starymi przyjaciółmi lub poznać nowych ludzi, istnieją serwisy społecznościowe zaprojektowane specjalnie dla osób starszych. Możesz rozmawiać z innymi osobami z chorobami serca w społeczności internetowej. Istnieje ponadto wiele kursów, które uczą starszych ludzi korzystania z komputera i Pożycz psa od sąsiadaJeśli jesteś miłośnikiem psów, ale nie masz miejsca, czasu ani pieniędzy, aby mieć własne zwierzątko, pożyczanie psów może być właśnie dla ciebie. Może przyjaciel lub sąsiad ma psa, z którym chciałby się wybrać na spacer, ale nie da rady? To idealna okazja dla ciebie. To świetna motywacja, aby pójść do parku i poćwiczyć, a także w łatwy sposób poznać innych właścicieli psów. Istnieją również grupy dla spacerowiczów, do których możesz Postaw na sporty drużynoweSporty drużynowe to świetny sposób na nawiązanie przyjaźni, ponieważ regularnie spotykasz się z tymi samymi ludźmi. Takich sportów jest tak wiele, że powinieneś być w stanie znaleźć coś, co sprawi ci przyjemność i będzie odpowiadać twojemu poziomowi Jedz i baw się ze znajomymiJednym z najlepszych sposobów poznania nowych ludzi jest posiłek. W całym kraju istnieją restauracje i jadłodajnie oferujące niedrogie obiady, śniadania za symboliczną złotówkę i spotkania dla osób starszych. Jeśli jesteś zmuszony pozostać w domu, wiele restauracji może dostarczyć ci pożywny, gorący też:Samotność – pomijany aspekt pracy w domu. Jak sobie z nią radzić?Czytaj też:„Bardzo ważne jest wsparcie bliskich osób”. O leczeniu schizofrenii opowiedziała dr Magdalena Więdłocha "Mam 30 lat i jestem samotny. Mam konto na Sympatii, ale jakoś mało z tego wynika, bo jestem troszkę nieśmiały i nie jestem zbyt wysportowany. Bardzo szanuję wszystkie kobiety, staram się być miły i uprzejmy, a mimo to nie mogę znaleźć drugiej połówki" - zaczyna swój list mężczyzna, który szuka przyczyn swojej samotności... Oto, co pisze w swoim liście do redakcji jeden z użytkowników Sympatii: "Mam stałą pracę, nie palę i można powiedzieć, że nie piję, bo w ciągu roku wypiłem może cztery piwa. Poza tym jestem zawsze dyspozycyjny, ale może to wszystko jest kwestią mojego wyglądu. Dokucza mi samotność, chciałbym mieć z kim porozmawiać, chciałbym kogoś wysłuchać. Bardzo lubię rozmawiać z kobietami. Jestem raczej romantykiem, kocham muzykę, często słucham jej z zamkniętymi oczami i marzę. Czy naprawdę nie zasługuję na miłość? Tym bardziej, że kiedy kocham, to szczerze i bezwarunkowo. Ktoś kiedyś powiedział, że kobiety lubią złych chłopców i to jest prawda. Mój znajomy zdradzał, oszukiwał, nawet pierścionkiem zaręczynowym w głowę dostał, bo dziewczyna o tym wiedziała, ale i tak za niego wyszła. Wcale nie ma lepiej, ale to długa historia i nie na mój temat. W każdym razie ciężko żyć samemu. Pozdrawiam". Odpowiedź psychologa: W swoim liście piszesz, że zauważyłeś u siebie pewien problem, dotyczący trudności ze znalezieniem sobie partnerki. Nie chcesz być już samotny i szukasz sposobu, by to zmienić. Jako przyczynę upatrujesz dwie rzeczy - swój wygląd oraz nieśmiałość. Jak bardzo liczy się wygląd? Przyjrzyjmy się najpierw tematowi wyglądu. Czytając twój list, nasunęło mi się parę pytań. Po pierwsze czy osoby większej postury nie nawiązują bliższych relacji z płcią przeciwną? Czy z racji swojego wyglądu są raczej skazane na samotność? Czy tylko przystojni mężczyźni i piękne kobiety wchodzą w związki? Oczywiście, że tak nie jest. Wygląd fizyczny może i ma znaczenie, ale to nie on decyduje o tym, czy z kimś się wiążemy, czy nie. Jeśli byłoby inaczej, to tylko modele i modelki tworzyliby związki, a reszta ludzi skazana byłaby na samotność. Jednak w twoim przypadku duży wpływ na tę sytuację ma to, jak sam siebie spostrzegasz. Zapewne działa tu mechanizm opisywanego przeze mnie już wcześniej samospełniającego się proroctwa. Na przykład, jeśli osoba uważa, nie uda jej się czegoś zrobić, to zazwyczaj tak się dzieje. Sama do tego prowadzi. Jeśli uważa, że nie zda tego egzaminu na prawo jazdy, to zapewne będzie tak się tym denerwować, że istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że pod wpływem silnego stresu popełni błąd. Nasze myśli mają bardzo duże znaczenie na to, jak wygląda nasze życie. Wygląd fizyczny ma znaczenie, ale to nie on decyduje o tym, czy z kimś się wiążemy, czy nie - Shutterstock W twoim przypadku, Łukaszu, nie chodzi o sam wygląd, tylko o to, jak sam siebie postrzegasz. Jeśli uważasz, że jesteś mało atrakcyjny przez swoją wagę, będzie to wyczuwalne, a nawet widoczne dla innych. To, jak się sami widzimy, wpływa na to, jak inni nas odbierają. Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego widzimy samych siebie w krzywym zwierciadle? Tu właśnie zbliżamy się do następnej rzeczy, którą uważasz za przyczynę swojego problemu - nieśmiałości i braku pewności siebie. Niepewność i nieśmiałość a relacje z innymi ludźmi Wiele osób uważa własną nieśmiałość za zmorę, która nie pozwala nawiązywać pozytywnych relacji z innymi. Nieśmiałość to stan psychiczny, doświadczany właśnie w sytuacjach społecznych, kontaktach z nieznajomymi, a wraz z nią pojawia się lęk przed oceną i odrzuceniem. Osoba nieśmiała zazwyczaj boi się oceny, a uczucie to jest tak silne, że paraliżuje ją, powodując skrępowanie i zakłopotanie. W takim stanie ciężko pokazać się od jak najlepszej strony oraz w ogóle nawiązać pozytywną relację z drugą osobą. Zazwyczaj osoba w takiej sytuacji wycofuje się, uważając, że wyszła na głupka. Nieśmiałość wiąże się nieodzownie z niepewnością. Kiedy nie czujemy się pewni, np. w relacji z nieznajomą osobą, pojawia się u nas nieśmiałość. Więc im bardziej jesteśmy pewni samych siebie, tym rzadziej reagujemy nieśmiałością. Podstawy pewności siebie Czym jest pewność siebie i dlaczego niektórzy mają jej więcej, a niektórym jej brak? Pewność siebie łatwiej jest dostrzec u drugiej osoby, niż powiedzieć, czym się charakteryzuje. Zazwyczaj widzimy to, że osoba w danej sytuacji jest pewna siebie, nie boi się, wie, czego chce i potrafi głośno wyrażać swoje zdanie. Sama pewność siebie jest bardzo powiązana z poczuciem własnej wartości, samoakceptacją, świadomością samego siebie i asertywnością. Te wszystkie pojęcia zazębiają się na siebie - trudno akceptować samego siebie nie będąc świadomym tego, kim się jest, jakie ma się wady i zalety. Pewność siebie może być powierzchowna lub głęboka. Powierzchowna to ta zależna od czynników zewnętrznych, np. wysokiego stanowiska w pracy, osiągnięcia jakiegoś sukcesu. Natomiast głęboka to ta, która płynie z wnętrza człowieka, wiąże się obrazem samego siebie i poczuciem własnej wartości. Jeśli wiem, kim jestem, co mogę osiągnąć, co potrafię, czego oczekuję od życia, to moja pewność siebie jest niezależna od sytuacji, w której się znajduję, np. zwolnienie z pracy, brak zainteresowania ze strony osoby płci przeciwnej. To właśnie ta głęboka pewność pozwala czuć się lepiej i osiągać własne cele. Jeśli wiem, kim jestem, co potrafię, czego oczekuję od życia - moja pewność siebie jest niezależna od sytuacji - Shutterstock Czy pewności siebie można się nauczyć? Nikt nie rodzi się z poczuciem pewności siebie. Pewność buduje się podczas procesu wychowania, umacniana jest przez rodziców, opiekunów, wychowawców, kolegów. Poczucie pewności siebie można budować również w dorosłym życiu, można je zmienić, wzmacniać, jak również pracować nad poczuciem wartości i samoakceptacją. Nie jest to droga łatwa i szybka. Zapewne łatwiej jest osiągnąć powierzchowną pewność, lecz również szybko można ją utracić. Jak budować pewność siebie? Jest wiele dróg i najlepiej, by każdy wybrał tę, która najbardziej mu odpowiada. Może być to praca nad sobą poprzez czytanie literatury, zagłębianie się w tematyce na temat samorozwoju, afirmacje, różnego rodzaju ćwiczenia, działanie "tak jakby", branie udział w warsztatach, treningach, korzystanie z usług coacha, psychoterapeuty. Warsztaty i treningi są dobre, ponieważ można poznać nowe osoby oraz dowiedzieć się, jak one sobie poradziły z podobnymi problemami. Każda droga może być skuteczna, jeśli odpowiada potrzebom osoby. Nie wiem, Łukaszu, co jest dobre dla ciebie. Wiem natomiast, że zmiana wymaga aktywności własnej, by zmienić coś w swoim życiu, podjąć działania. Nie jest to łatwe, ale na pewno jest możliwe. _____________ "Żagle" to pracownia psychologiczna prowadzona przez profesjonalistów, psychologów, psychoterapeutów, socjoterapeutów i pedagogów z wieloletnim doświadczeniem w pracy terapeutycznej indywidualnej i grupowej. Wykorzystuje metody wielu podejść psychoterapeutycznych. W ofercie pracowni jest psychoterapia, warsztaty psychologiczne, treningi umiejętności miękkich oraz szkolenia dla firm i instytucji. Zobacz także Źródło: Strona główna Ciekawostki 2019-12-12 13:01 aktualizacja: 2019-12-12, 13:01 Fot. PAP/EPA/PATRICK SEEGER Utarło się przekonanie, że samotność dotyczy osób w podeszłym wieku. Jednak coraz częściej zmagają się z nią również młodzi ludzie. Poszukując informacji na temat samotności, często możemy natrafić na ostrzeżenia, że zaczynamy mieć do czynienia z jej epidemią. Choć specjaliści starają się tonować te pesymistyczne nastroje, to podkreślają, że problemu nie należy lekceważyć. Jak wskazuje w swoim raporcie Komisja Europejska, starzenie się populacji, wzrost liczby rozwodów oraz nadmierne wykorzystanie nowoczesnych technologii w komunikowaniu się, doprowadziły do tego, że problem samotności dotyka coraz większej liczby ludzi. Z raportu wynika, że samotnymi czuje się już 30 milionów dorosłych Europejczyków. Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, samotność nie jest bolączką tylko osób starszych. Badania wskazują, że zmaga się z tym problemem coraz więcej młodych ludzi, również tych poniżej 25. roku życia. Najbardziej przygnębiają wyniki badań przeprowadzonych przez firmę YouGove. Wynika z nich, że najbardziej samotni są millenialsi - 30 proc. respondentów z tego pokolenia przyznało, że często zmaga się z poczuciem osamotnienia. Ale aż 70 proc. z nich wskazało, że ma przynajmniej jednego najlepszego przyjaciela, a prawie połowa (49 proc.) twierdzi, że ma od jednego do czterech "bliskich przyjaciół". Wielu millenialsów martwi się jednak o to, że dopadnie ich samotność. Z badania Viceland UK Census wynika, że strach przed osamotnieniem stawiany jest na równi z obawą o utratę domu czy pracy. Z kolei badanie przeprowadzone przez George Mason University w USA wykazało, że co trzecia osoba w wieku poniżej 25 lat czuła się samotna, podczas gdy tylko 11 proc. dorosłych w wieku powyżej 65 lat skarżyło się na poczucie osamotnienia i izolacji. Inne badanie, przeprowadzone w Wielkiej Brytanii, wykazało, że często lub bardzo często uczucie osamotnienia odczuwa 40 proc. osób w wieku od 16 do 24 lat. Jak ocenia Louise Hawkley, naukowiec z niezależnej organizacji badawczej NORC na University of Chicago, odczucia młodych ludzi powinny w budzić zaniepokojenie. "Warto pochylić się nad tym, czy młodzi ludzie utrwalają nawyki, które sprawią, że będzie im trudno budować więzi społeczne, które są niezbędne przez całe życie" - podkreśla. I dodaje, że samotność ma realny wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie, więc nie możemy jej zignorować, ale lepiej zrozumieć, jak sobie z nią radzić. (PAP Life) mdn/ gra/ Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione. W wydanej w 1967 r. powieści „Sto lat samotności” Gabriel GarcÍa Márquez napisał, że „plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi”. Nie mają drugiej szansy, ponieważ samotność izoluje i zawiera w przeszłości. Wywołuje stagnację i zamyka drzwi do przyszłości. Samotność istniała od zawsze. Nie zmienia to jednak faktu, że obecne czasy wyjątkowo sprzyjają temu zjawisku. Wzrastające tempo życia oraz osłabienie więzi społecznych sprawia, że „plemię skazane na samotność” coraz bardziej się rozrasta. Z roku na rok coraz więcej osób – w szczególności ludzi młodych[1] – zmaga się z samotnością. Pandemia koronawirusa i wiążąca się z nią długoterminowa izolacja istotnie pogłębiła zjawisko samotności. Stała się ona jak gdyby równoległą epidemią, która jednak – w przeciwieństwie do pandemii COVID-19 – nie stanowi przedmiotu tak intensywnego zainteresowania władz. Tymczasem u osób młodych, znajdujących się w decydującej fazie rozwoju własnej osobowości, relacji interpersonalnych i kluczowych kompetencji społecznych, stanowi ona bardzo poważne zagrożenie[2]. Pojęcie samotności W literaturze przedmiotu, samotność bywa definiowana jako: „nieprzyjemne doświadczenie pojawiające się wówczas, gdy sieć relacji społecznych danej osoby jest w jakiś istotny sposób – tj. ilościowo lub jakościowo – niewystarczająca”[3] bądź jako „dostrzeganie rozbieżności pomiędzy pożądaną a rzeczywistą siecią relacji danej osoby”[4]. Możliwa jest zatem sytuacja, w której osoba otoczona szerokim kręgiem znajomości będzie czuła się bardziej samotna niż osoba mająca wokół siebie niewiele osób, ale za to posiadająca z nimi silniejsze więzy. Samotność może być zjawiskiem chronicznym lub przejściowym. Jak pokazują badania, źródła samotności mają w połowie charakter dziedziczny, a w połowie środowiskowy[5]. Czynnikiem, który odróżnia samotność od tęsknoty czy pustki związanej z brakiem konkretnej osoby jest poczucie bycia niechcianym, niezauważanym bądź odrzucanym przez otoczenie w ogólności[6]. Ponadto, odczuwanie samotności ma charakter subiektywny. Nie jest zatem tym samym zjawiskiem co izolacja społeczna, definiowana jako obiektywny brak lub bardzo mała ilość relacji z innymi ludźmi[7]. Fizyczne i psychiczne konsekwencje zjawiska samotności Jak wskazują badania, poczucie samotności wykazuje zauważalną korelację z przedwczesną śmiertelnością[8] oraz szerokim wachlarzem poważnych problemów fizycznych i emocjonalnych, takich jak choroby serca[9], depresja (osoby samotne 7 razy częściej wykazują objawy średniej lub ciężkiej depresji)[10], stany lękowe, zaburzenia osobowości, psychozy[11], otyłość, nadużywanie alkoholu lub substancji psychoaktywnych albo przemoc w rodzinie[12]. Warto jednak wspomnieć, że kierunek przyczynowości pomiędzy samotnością a wyżej wymienionymi schorzeniami psychicznymi – w szczególności depresją – nie jest jasny[13]. Wiemy natomiast, że zależność pomiędzy samotnością a depresją ma charakter nieaddytywny wzmacniający. Biorąc pod uwagę, że samotność dopada osoby młode w kluczowej dla nich fazie rozwoju życiowego, samotność silnie rzutuje także na rozwój ich osobowości, prowadząc do obniżenia funkcji poznawczych[14], a tym samym obniżenia szansa na zdobycie dobrej edukacji i satysfakcjonującego zatrudnienia, a w konsekwencji do zwiększenia ryzyka bezrobocia oraz problemów finansowych[15]. Z tego względu, nawet izolacja społeczna o przejściowym charakterze może wywołać długotrwałe i trudne do usunięcia skutki. Wpływ pandemii COVID-19 na rozpowszechnienie się zjawiska samotności wśród ludzi młodych Wiele badań pokazuje, że młodzi ludzie są najbardziej narażeni na samotność spowodowaną pandemią[16]. Badania przeprowadzone w ramach projektu Making Caring Common, realizowanego na Uniwersytecie Harvarda w 2020 r. wykazały[17], że aż 61% respondentów w wieku 18-25 lat skarży się na „poważną samotność”, tj. taką, którą odczuwali często lub niemalże stale w okresie 4 tygodni poprzedzających udział w badaniu. Z kolei 43% respondentów z tej grupy wiekowej uważa, że od momentu wybuchu pandemii czują się jeszcze bardziej samotni. U 63% respondentów problem samotności występuje łącznie z depresją bądź stanami lękowymi[18]. Według badań, poczucie samotności w czasie pandemii silniej wzrosło u osób bezrobotnych. Nie wykazuje natomiast jednoznacznego związku z takimi kwestiami, jak płeć, miejsce zamieszkania, wykształcenie czy status materialny[19]. Samotni młodzi ludzie są ponadto dużo bardziej narażeni na braki podstawowych form ludzkiej uwagi i emocjonalnego wsparcia. Około 50% młodych respondentów stwierdziło, że w ciągu ostatnich kilku tygodni nikt nie poświęcił więcej niż kilka minut na zapytanie ich, co słychać, ale w sposób, który sprawiłby, że poczuliby, że osobie pytającej „naprawdę zależy”. 21% samotnych młodych ludzi odpowiedziało, że nie ma w swoim życiu osób, które regularnie pytałyby ich o ważne dla nich sprawy, a 14% stwierdziło, że poza rodziną nie ma nikogo, kto by się o nich troszczył[20]. W krajach UE, sytuacja prezentuje się podobnie. Według badania opublikowanego w czerwcu 2020 r. przez Kaspersky Computer Security Company[21], w pierwszych miesiącach pandemii COVID-19, tak zwane „Pokolenie Z” (obejmujące osoby urodzone w latach 1994-2001) stanowiło najbardziej samotną grupą wiekową w Europie – samotność odczuwało prawie 70% respondentów z tej kategorii wiekowej. Z kolei według badania przeprowadzonego przez Wspólne Centrum Badawcze Komisji Europejskiej w okresie kwiecień 2020 – marzec 2021, ciągu pierwszych miesięcy pandemii (kwiecień- czerwiec 2020), odsetek osób w wieku 18-25 lat, które deklarowały poczucie osamotnienia, wzrósł prawie czterokrotnie (z 9 do 35 %)[22]. Badania przeprowadzone w Danii[23] wykazały, że podczas pandemii 1/10 młodych osób (w wieku 16-29 lat) często lub zawsze czuła się samotna. Z kolei z raportów powstałych we Francji wynika, że osoby młode są dwukrotnie bardziej narażone na poczucie osamotnienia z powodu ograniczeń związanych z pandemią niż osoby z generacji tzw. boomerów[24] oraz że, na skutek pandemii, coraz więcej studentów uniwersytetów zwraca się do uczelni o pomoc psychologiczną bądź finansową[25]. We Włoszech zaś, aż 32% respondentów w wieku 18-34 lat stwierdziło, że w czasie pandemii często doświadcza samotności[26]. Konsekwencje samotności wywołanej izolacją dla rozwoju psychofizycznego ludzi młodych Tak istotny wpływ pandemii COVID-19 na samopoczucie młodych ludzi w dość oczywisty sposób wynika z radykalnego ograniczenia – w następstwie wprowadzonych środków sanitarnych – kontaktów społecznych młodych dorosłych. Zamknięte szkoły, uniwersytety, biura oraz brak możliwości organizowania spotkań w większym gronie sprawiają, że młodzi ludzie spędzają czas głównie we własnym domu i nie rozwijają swoich kompetencji zawodowych i społecznych. Nauka zdalna nie rekompensuje tych deficytów w sposób wystarczający. Co więcej, może ona nawet nasilać wśród młodych poczucie samotności oraz zwiększać poziom stresu[27]. To z kolei prowadzi do powstania bądź nasilenia w tej grupie wiekowej takich schorzeń i zjawisk, jak depresja, bezsenność, nerwica czy uzależnienia. Z powyższych względów, Pokolenie Z określane jest w mediach mianem „straconego pokolenia”[28]. Co ciekawe, możliwość spędzenia większej ilości czasu z rodziną oraz relatywnie szeroki dostęp do środków komunikacji elektronicznej nie stanowią dla młodych osób efektywnych środków ograniczania zjawiska samotności[29]. Wręcz przeciwnie – konieczność permanentnego przebywania z rodziną nierzadko prowadzi do nasilenia zjawisk patologicznych. Z kolei social media z jednej strony pozwalają co prawda na nawiązywanie znajomości oraz komunikację, ale z drugiej narażają osoby młode na zjawisko hejtu oraz mogą negatywnie wpływać na samoocenę[30]. Sposoby przeciwdziałaniu zjawisku samotności młodych w czasie pandemii Co oczywiste, nie ma jednego prostego rozwiązania problemu samotności wśród młodych. Jak zresztą wskazuje się w literaturze, nasze rozumienie przyczyn i sposobów zapobiegania zjawisku samotności w ogóle nadal jest bardzo ograniczone[31]. Ponadto, w dobie pandemii, walka z samotnością jest szczególnie trudna zważywszy na konieczność utrzymywania restrykcji sanitarnych. Tym niemniej, można wskazać dwie podstawowe ścieżki walki z samotnością[32]. Po pierwsze, konieczne jest opracowanie publicznych kampanii edukacyjnych, które dostarczą młodym ludziom informacji dotyczących przyczyn samotności, jej skutków dla zdrowia oraz strategii radzenia sobie z tym zjawiskiem, polegających w szczególności na ograniczaniu negatywnego postrzegania świata i rozwijaniu zdolności poznawczych. Ważne jest również szerokie informowanie młodych co do możliwości uzyskania profesjonalnego wsparcia psychologicznego bądź psychiatrycznego. Szczególna odpowiedzialność w tym zakresie spoczywa na nauczycielach oraz lekarzach pierwszego kontaktu, którzy – z uwagi na kontakt z młodymi nawet w czasie pandemii – są w stanie relatywnie najszybciej dostrzec ewentualne nieprawidłowości i wskazać bądź zastosować skuteczne środki pomocy. Po drugie, jako że samotność stanowi zjawisko społeczne, wymaga ono społecznej reakcji. Bardzo istotne są zatem działania ukierunkowane na zmianę społecznego postrzegania zjawiska samotności. Trzeba mówić o powszechności tego zjawiska wśród ludzi młodych, jego przyczynach i przejawach. Nie bagatelizując znaczenia środków walki z pandemią, konieczne jest uświadamianie różnym grupom społecznym znaczenia kontaktów społecznych i więzi ludzkich, i to zarówno dla zdrowia psychicznego, jak i fizycznego. Zakończenie Zjawisko samotności dotyczy wszyscy grup społecznych. Podobnie wszystkich grup społecznych dotyczy nasilenie tego zjawiska w następstwie pandemii. Tym niemniej, jak pokazują badania, osoby młode stanowią grupę najsilniej dotkniętą przez samotność w okresie pandemii. Z jednej strony wynika to z faktu, że wymuszona pandemią izolacja dotknęła Pokolenie Z w okresie najbardziej newralgicznym z punktu widzenia rozwoju ich osobowości oraz kompetencji społecznych. Z drugiej strony, pandemia pozbawiła bądź znacznie ograniczyła podstawowe formy kontaktów społecznych osób młodych, takie jak szkoła, uniwersytet, aktywności pozaszkolne bądź spotkania z rówieśnikami. Zjawisku samotności wśród młodych można i powinno się zapobiegać. Powinno się również z nim walczyć. Pod tym względem, nie do przecenienia są działania na poziomie makro, takie jak na przykład kampanie edukacyjne skierowane do ogółu społeczeństwa. Co najmniej równie istotne jest jednak udzielane sobie wzajemnie indywidualne wsparcie. Warto zatem zadać sobie pytanie, na ile dostrzegamy ludzi znajdujących się w naszym otoczeniu, ile uwagi im poświęcamy. Czy w codziennym pośpiechu jesteśmy w stanie dostrzec, że ktoś wokół nas czuje się samotny? Być może warto odezwać się do kogoś, kto w naszej ocenie może być samotny, lub do kogoś, z kim dawno nie mieliśmy kontaktu. Pandemia samotności nie musi trwać sto lat. [1] Weissbourd, Richard, Batanova, Milena, Lovison, Virginia, and Torres, Eric, Loneliness in America. How the Pandemic Has Deepened an Epidemic of Loneliness and What We Can Do About It, Harvard Graduate School of Education, 2021, p. 6. [2] Lee, Christine M., Cadigan, Jennifer M., & Rhew Isaac C., Increases in Loneliness Among Young Adults During the COVID-19 Pandemic and Association With Increases in Mental Health Problems. The Journal of adolescent health : official publication of the Society for Adolescent Medicine, Volume 67, Issue 5, p. 714–717. [3] Peplau, Letitia Anne, Perlman, Daniel, Loneliness: A sourcebook of current theory, research, and therapy, 1982, Nowy Jork, John Wiley & Sons. [4] Loneliness in the EU. Insights from surveys and online media data, JRC Science for Policy Report, European Commission, p. 7. [5] Boomsma, Dorret I., Willemsen, Gonneke, Dolan, Conor V., Hawkley Louise C., Cacioppo John T., Genetic and environmental contributions to loneliness in adults: the Netherlands twin register study, Behav Genet, 2005, Volume 35, Issue 6, p. 745-752. [6] Weissbourd, Richard et al., Loneliness in America…, p. 5. [7] Loneliness in the EU…, p. 7. [8] Holt-Lunstad Julianne, Smith Timothy B., Baker, Mark, Harris, Tyler, Stephenson, David, Loneliness and Social Isolation as Risk Factors for Mortality: A Meta-Analytic Review, Perspectives on Psychological Science, 2015, Volume 10, Issue 2, p. 227-237. Zob. także: Holt-Lunstad, Julianne et al., Social relationships and mortality risk: a meta-analytic review, PLoS medicine, Volume 7, Issue 7, [9] Hawkley, Louise C., and Cacioppo, John T., Loneliness matters: a theoretical and empirical review of consequences and mechanisms, Annals of behavioral medicine: a publication of the Society of Behavioral Medicine, 2020, Volume 40, Issue 2, p. 218-27. [10] Killgore Cloonen Taylor Dailey Loneliness: A signature mental health concern in the era of COVID-19. Psychiatry Research, 2020, 290:113117. [11] Hawkley, Louise C., Loneliness matters…, p. 218-27. [12] Weissbourd, Richard et al., Loneliness in America…, p. 3. Zob. także: Holt-Lunstad, Julienne, The Potential Public Health Relevance of Social Isolation and Loneliness: Prevalence, Epidemiology, and Risk Factors, Public Policy & Aging Report, 2017, Volume 27, Issue 4, p. 127–130. [13] Cacioppo John T., Hughes Mary Elizabeth, Waite Linda J., Hawkley Louise C., Thisted Ronald A., Loneliness as a specific risk factor for depressive symptoms: cross-sectional and longitudinal analyses. Psychology and Aging, 2006, Volume 21, Issue 1, p. 140-151. [14] Shankar, Aparna, Hamer, Mark, McMunn, Anne, Steptoe, Andrew, Social isolation and loneliness: relationships with cognitive function during 4 years of follow-up in the English Longitudinal Study of Ageing, Psychosomatic Medicine, 2013, Volume 75, Issue 2, p. 61-70. [15] Loneliness in the EU…, p. 13. [16] Varga, Tibor et al., Loneliness, Worries, Anxiety, and Precautionary Behaviours in Response to the COVID-19 Pandemic: A Longitudinal Analysis of 200,000 Western and Northern Europeans, The Lancet Regional Health; Carstensen, Laura L., Shavit, Yochai Z., and Barnes, Jessica T., Age Advantages in Emotional Experience Persist Even Under Threat From the COVID-19 Pandemic, Psychological Science, Volume 31, Issue 11, p. 1374–85; Buecker, Susanne, Horstmann, Kai T., Krasko Julia, Kritzler, Sarah, Terwiel, Sophia, Kaiser Till, and Luhmann Maike, Changes in Daily Loneliness for German Residents during the First Four Weeks of the COVID-19 Pandemic’ Social Science & Medicine, 2020, 265:113541. [17] Weissbourd, Richard et al., Loneliness in America…, p. 4. [18] Ibidem, p. 8-9. [19] Loneliness in the EU…, p. 13. [20] Weissbourd Richard et al., Loneliness in America…, p. 7. [21] Find your Tribe – Staying Connected to Combat Loneliness, Kaspersky Computer Security Company, 2020, https:// sites/86/2020/06/09142852/KAS0739-Ka dostęp na r. [22] Loneliness in the EU…, p. 7. [23] dostęp na r. [24] dostęp na r. [25] dostęp na r. [26] dostęp na r. [27] Weissbourd, Richard et al., Loneliness in America…, p. 7. [28] [29] Loneliness in the EU…, p. 22. [30] Nobel, Jeremy, Does social media make you lonely, Harvard Health Publishing, dostęp na r. [31] Masi, Christopher M. et al., A meta-analysis of interventions to reduce loneliness, Personality and social psychology review : an official journal of the Society for Personality and Social Psychology, 2011, Volume 15, Issue 3, p. 219-266. [32] Weissbourd, Richard et al., Loneliness in America…, p. 8-11.

samotność w wieku 30 lat